Thursday, November 4, 2010

รัก....ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

รัก....ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
โดย ธูปพลังรัก
 อาจารย์อันติกา   อริยชวัล

“คนรักไม่ใช่เก้าอี้ในโรงหนัง ที่แค่เราชี้นิ้วจ่ายเงินก็ไม่มีใครแย่งชิงไปได้”

         เมื่อเราตกหลุมรักใครสักคน.... เราก็อยากสมหวังในความรักนั้น เรื่องนี้เป็นซูเปอร์สัจธรรมที่เป็นอันรู้กันมากมาย ถ้าไม่หลอกตัวเองก็คงไม่มีใครปฏิเสธใช่ไหมค่ะ   อาจารย์จึงขอเป็นกำลังใจกับทุกท่านที่กำลังมีความรัก หรือความรักกำลังหมดไป หรือหมดหวังกับความรัก ให้ผ่านพ้นเหตุการณ์ไปได้ด้วยดีและเมื่อคุณได้อ่านบทความนี้อาจเกิดความคิดที่เข้าใจในความรักมากยิ่งขึ้นกว่าเก่าน่ะค่ะ

แต่ในบางครั้งกว่าที่เราจะสมหวังในรักได้ เราต้องผ่านขั้นตอนทำให้เขารู้ใจเสียก่อน   เพราะ คนที่เราปิ๊งบางคนมักมีความรู้สึกช้า เราแสดงออกแทบตาย เขาก็เอ๋อเหรอไม่รู้เรื่องอยู่ร่ำไป กว่าเขาจะรู้ตัวว่าควรมีความรักให้ใครสักคนก็โน่น...วันที่มีสาวสวยหน้าใสผ่านเข้ามาในชีวิต เล่นเอาเราถูกมองข้ามหัวไปอย่างน่าเสียดาย
         ดังนั้นจึงมีหลายคนที่เมื่อตกหลุมรักใครก็หลับหูหลับตารับเข้าไปสารภาพรักกับเขา ด้วยความที่กลัวว่า ถ้าไม่รับไปลงชื่อจองไว้ก่อน เดี๋ยวจะโดนคนอื่นซิวไป ชิงตัดหน้าอย่าต่อหน้าต่อตา โดยลืมนึกไปว่า คนรักไม่ใช่เก้าอี้ในโรงหนัง ที่แค่เราชี้นิ้วแล้วจ่ายเงินก็ไม่มีใครแย่งชิงไปได้
การบอกรักเป็นเหมือนการลงทุนทำอะไรสักอย่าง ที่เราเอาความรู้สึกของตัวเองไปเสี่ยง โดยที่เรายังไม่แน่ใจว่าจะได้กำไรหรือขาดทุนกันแน่ ถ้าได้กำไร ทุกอย่างก็แฮปปี้ ได้อินเลิฟระบายสีชมพูกันสมใจ แต่ถ้าขาดทุนย่อยยับ เพราะเขาไม่ตอบรับความรักของเรา   เราเองนั่นแหละที่จะแย่...

ถ้าเราบอกรักใครสักคน เราต้องถามตัวเองก่อนวา เราพร้อมที่จะจัดการกับผลลัพธ์ของมันแล้วหรือยัง เราเปิดใจไว้กว้างพอที่จะแข็งแรงต่อไปได้หรือเปล่า ถ้าคำตอบมันออกมาเป็นด้านลบ สิ่งแรกที่เราต้องตัดสินใจให้ดีก็คือ การเสี่ยงไปบอกรักเขา กับไม่เสี่ยง แต่ขอมองเขาอยู่ห่างๆด้วยความรัก อะไรคือสิ่งที่ “คุ้มค่า”สำหรับเรามากกว่ากัน บางคนเสียโอกาสในการสมหวังในรักไปอย่างน่าเสียดาย เพียงเพราะรีบสารภาพรักกับเขาเกินไป ทั้งที่ยังไม่รู้จักกันดี ทำให้เขาเซย์โนมาอย่างแทบไม่ต้องคิด   ทั้งที่ถ้าอาศัยเวลาในการค่อยๆสานความผูกพันกันไป แล้วค่อยบอกรักเขาในวันที่ความผูกพันอิ่มตัวถึงจุดหนึ่ง

แล้วเราจะสมหวังในรักได้อย่างง่ายๆแท้ๆ การที่เรารีบไปบอกรักเขา เพราะกลัวว่าถ้าไม่บอกเขาจะไปมองคนอื่น เป็นวิธีการแก้ความกลัวที่ไม่ได้ผลแน่นอน เพราะต่อให้เราบอกรักเขาไป แต่หัวใจเขาไม่ได้อยู่ที่เรา เขาก็ต้องมองหาคนอื่นอยู่ดี ดังนั้น ประเด็นสำคัญที่จะพอช่วยให้เราสมหวังในรักได้จึงไม่ได้อยู่ที่ การที่เราไปบอกรักเขาเร็วหรือช้า แต่อยู่ที่ว่าเรารู้จักวางตัว และรู้จังหวะก้าวเข้า   ก้าวถอยออกมาจากชีวิตเขามากน้อยแค่ไหนต่างหาก ลองถามตัวเองดูอย่างไม่คิดเข้าข้างตัวเองสักครั้งสิว่า   ถ้าเธอเป็นเขา เธอจะยิ้มรับคำสารภาพรักของเธอหรือไม่   ถ้าแม้แต่ตัวเธอเองตั้งแต่แรก ก็อย่าเพิ่งเสี่ยงเลย มันไม่คุ้มหรอกค่ะ แต่ถ้าเธอกับเขาคนกันมาจนความผูกพันอิ่มตัวถึงระดับที่พอหวังได้ว่าเขาจะยินดีกับความรักที่เราให้เขา ถึงตอนนั้นเธอค่อยไปบอกรักเขาก็คงไม่สาย เพราะเขาเองก็คงยินดีที่จะยกคนที่ทำให้เขามีความสุขเวลาอยู่ด้วยขึ้นเป็นคนพิเศษของชีวิตเช่นกัน
ส่วนเรื่องที่ว่าระหว่างที่รอเวลาและจังหวะที่เหมาะสม เขาจะมีคนอื่นหรือเปล่า ตรงนี้เป็นสิ่งที่เราไม่สามารถไปควบคุมได้หรอก แต่อาจารย์ก็ยังเชื่อว่า ถ้าเขาต้องการมองหาใครสักคนเป็นคนพิเศษ เขาก็คงเลือกเอาคนที่ทำให้เขารู้สึกดีเวลาอยู่ด้วยอย่างเธอก่อนใครแน่ๆ
“แล้วเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ เธอก็อาจได้เป็นฝ่ายเซอร์ไพรส์กับคำสารภาพรักจากเขาก่อนก็ได้...
ใครจะไปรู้”

ด้วยความรัก ความปรารถนาดีอย่างจริงใจ
ธูปพลังรัก อันติกา   อริยชวัล.....













Copyright article from www.promdeva.com.

No comments:

Post a Comment